فيض الإسلام، الكتب 17، ، صفحة 863
(17) (و من كتاب له ( عليهالسلام ) (إلى معاوية جوابا عن كتاب منه إليه)
وَ أَمَّا طَلَبُكَ إِلَيَّ الشَّامَ فَإِنِّي لَمْ أَكُنْ لَأُعْطِيَكَ الْيَوْمَ مَا مَنَعْتُكَ أَمْسِ
وَ أَمَّا قَوْلُكَ (إِنَّ الْحَرْبَ قَدْ أَكَلَتِ الْعَرَبَ إِلَّا حُشَاشَاتِ أَنْفُسٍ بَقِيَتْ) أَلَا وَ مَنْ أَكَلَهُ الْحَقُّ فَإِلَى الْجَنَّةِ وَ مَنْ أَكَلَهُ الْبَاطِلُ فَإِلَى النَّارِ
وَ أَمَّا اسْتِوَاؤُنَا فِي الْحَرْبِ وَ الرِّجَالِ فَلَسْتَ بِأَمْضَى عَلَى الشَّكِّ مِنِّي عَلَى الْيَقِينِ وَ لَيْسَ أَهْلُ الشَّامِ بِأَحْرَصَ عَلَى الدُّنْيَا مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ عَلَى الْآخِرَةِ
وَ أَمَّا قَوْلُكَ (إِنَّا بَنُو عَبْدِ مَنَافٍ) فَكَذَلِكَ نَحْنُ وَ لَكِنْ لَيْسَ أُمَيَّةُ كَهَاشِمٍ وَ لَا حَرْبٌ كَعَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ لَا أَبُو سُفْيَانَ كَأَبِي طَالِبٍ وَ لَا الْمُهَاجِرُ كَالطَّلِيقِ وَ لَا الصَّرِيحُ كَاللَّصِيقِ وَ لَا الْمُحِقُّ كَالْمُبْطِلِ وَ لَا الْمُؤْمِنُ كَالْمُدْغِلِ
وَ لَبِئْسَ الْخَلَفُ خَلَفٌ يَتْبَعُ سَلَفاً هَوَى فِي نَارِ جَهَنَّمَ
وَ فِي أَيْدِينَا بَعْدُ فَضْلُ النُّبُوَّةِ الَّتِي أَذْلَلْنَا بِهَا الْعَزِيزَ وَ نَعَشْنَا بِهَا الذَّلِيلَ
وَ لَمَّا أَدْخَلَ اللَّهُ الْعَرَبَ فِي دِينِهِ أَفْوَاجاً وَ أَسْلَمَتْ لَهُ هَذِهِ الْأُمَّةُ طَوْعاً وَ كَرْهاً كُنْتُمْ مِمَّنْ دَخَلَ فِي الدِّينِ إِمَّا رَغْبَةً وَ إِمَّا رَهْبَةً عَلَى حِينَ فَازَ أَهْلُ السَّبْقِ بِسَبْقِهِمْ وَ ذَهَبَ الْمُهَاجِرُونَ
__________________________________________________ 864
الْأَوَّلُونَ بِفَضْلِهِمْ
فَلَا تَجْعَلَنَّ لِلشَّيْطَانِ فِيكَ نَصِيباً وَ لَا عَلَى نَفْسِكَ سَبِيلًا وَ السَّلَامُ
ترجمه روان نهج البلاغه(ارفع)، صفحة 945
17 از نامه هاى آن گرامى است در پاسخ نامه اى كه معاويه براى امام (عليه السلام) نوشته بود
اما اين كه از من خواسته اى تا شام را به تو واگذار كنم. من امروز چيزى را به تو واگذار نمى كنم كه ديروز از تو منع نمودم
و امّا حرف تو كه گفته اى « جنگ باعث مى شود كه عرب از بين برود و نيم نفسى از آنها باقى نماند » بدان هر كه در راه حق كشته شده راهش به سوى بهشت است و آنكه باطل او را نابود ساخته راهش به سوى جهنم است.
و اين كه گفته اى ما هر دو در جنگ مساوى هستيم اين طور نيست چون تو نسبت به كارت دو دل هستى ولى تلاش من بر اساس يقين است. ولى دلبستگى و حرص مردم شام در بدست آوردن دنيا از دلبستگى و حرص مردم عراق به آخرت بيشتر نيست.
اما اين كه گفتى « ما فرزندان عبد مناف هستيم » درست است و لكن اميه همانند هاشم نيست و حرب همانند عبد المطّلب نمى باشد و ابو سفيان همانند ابى طالب نيست و مهاجرين همانند آزاد شدگان به دست اسلام و رهبر اسلام نمى باشند و آنكه داراى نسبى صحيح است مثل آنكه نسبى گمنام دارد نمى باشد و آنكه در راه حق گام بر مى دارد همانند آنكه در راه باطل قدم مى زند نيست و آنكه ايمان در قلبش نفوذ كرده با آنكه اهل دغل بازى است يكسان نمى باشد
و چه قدر بد است آن فرزند كه پيرو پدر شود و به دنبال او به آتش جهنم رود.
و از اين گذشته فضيلت نبوت هم در دست ماست كه به وسيله آن عزيزان بى جهت را خوار و آنهايى را خوار بودند عزيز كرديم.
تا آنجا كه پروردگار قوم عرب را گروه، گروه داخل دين خويش كرد و اين امت چه از
ترجمه روان نهج البلاغه (ارفع)، صفحة 947
روى دلخواه و چه از روى اكراه اسلام اختيار كرد و شما يا از روى ترس و وحشت و يا به خاطر رسيدن به دنيا اسلام را پذيرفتيد و اين در زمانى بود كه نخستين مسلمانان در قبول اسلام از شما جلو بودند و مهاجرين از ديگران سبقت گرفتند
بنا بر اين اى معاويه: براى خود از شيطان نصيبى مگذار و او را بر نفس خويش مسلط نكن.
ترجمه روان نهج البلاغه (ارفع)، صفحة 949